Prolog

Przymrużyłam oczy, by dokładniej przyjrzeć się biegnącej ku mnie postaci. Pewnie był to Medrisk, bo już daleka widziałam krótko przystrzyżone włosy postawione na jeża.

Nie myliłam się. Kiedy był coraz bliżej, zaczął machać rękoma na wszystkie strony. Szybko do mnie podbiegł i osunął się na kolana. Jego twarz była blada, a oczy czerwone i opuchnięte. Zaraz, chwila… Medrisk płakał?! Nawet gdyby Strażnicy Pokoju zdzierali z niego skórę, nie uroni ani jednej łzy! To musi być coś nadto poważnego. Coś gorszego od utraty bydła czy domu. Zresztą czego mogę się spodziewać w dniu Dożynek...

– Partriga, weź mnie stąd! Ukryj, schowaj, wywieź! Proszę! – krzyczał załamanym głosem.

Jeszcze nigdy nie widziałam go w takim stanie. Źrenice momentalnie mu się powiększyły, miałam wrażenie, że przebija mnie wzrokiem na wylot. Skąd ten lament, co się stało?! Zrobiło mi się go okropnie szkoda. Chętnie bym go przytuliła, ale się bałam. Zebrałam się jednak na słowa pocieszenia:

– Ciii, już dobrze, no, wstawaj. Albo nie, usiądź tutaj. – Wskazałam na duży kamień, na którym jeszcze sama chwilę temu siedziałam.

Medrisk ciężko klapną na wskazane mu miejsce i schował twarz w dłoniach. Nie wiedziałam, co zrobić. Chłopak aż się trząsł z nadmiaru emocji, wciąż szlochając i pociągając nosem. Byłam przerażona. Jego stan wprawiał mnie w osłupienie, nie wiedziałam, co robić. Nie jestem dobra w pocieszaniu ludzi.

Wyciągnęłam zza pasa kawałek materiału, w który wycierałam ręce po dojeniu, ale nim zdążyłam podać go Medriskowi, on gwałtownie wstał i chwycił mnie za ramiona, delikatnie popychając mnie do tyłu. Gdyby mnie nie trzymał, dawno bym upadła.

– Ty nie rozumiesz. To moje ostatnie Igrzyska, a mam 23 wpisy! Gdyby mnie wylosowali, rodzice nie poradziliby sobie w dystrykcie, a ja na arenie! Zostałbym zabity jako pierwszy, a oni parę tygodni później umarliby z głodu. Boję się, Partrigia, boję się… – I znów usiadł na kamieniu, chowając twarz w dłonie, chwiejąc się na boki.

Jego słowa były przepełnione bólem i rozpaczą. Sama ledwo się trzymałam z myślą, że dziś Dożynki i że mam 14 wpisów. Byłam przerażona tym, że równie dobrze mogą i mnie wylosować. W uszach zadźwięczał mi słodki głos wypowiadający moje i jego imię. Mama wciąż powtarzała, żebym była dobrej myśli, ale to wcale nie jest takie łatwe. Szczególnie dla Medriska. Nie wiedziałam, jak go pocieszyć, więc moje ręce same otuliły drżące ciało chłopaka. Odwzajemnił uścisk.

– Będzie dobrze, nie wylosują cię. Co im po tak dobrym chłopaku? Nie byłoby żadnego widowiska, bo wszyscy by wiedzieli, kto wygra. – Próbowałam mu dodać otuchy.

– Ci z dwójki, tak? – zapytał z zrezygnowaniem. Zaśmiałam się cicho.

– Nie, Ty.

– Ja?

– Tak – odpowiedziałam stanowczo, dalej przyciskając chłopaka do siebie.

– Gdybyś mnie teraz nie tuliła, to parsknąłbym śmiechem, wiesz?

– Wiem. Ale to tylko przez to, że się nie znasz. – I musnęłam jego spierzchnięte usta.

Podniósł trochę zdziwiony głowę, ale blado się uśmiechnął. Moją twarz momentalnie oblał rumieniec. Nie wiem, co mnie podkusiło do tego, żeby go pocałować. Wprawdzie byliśmy parą, ale nieszczególnie decydowaliśmy się  na pieszczoty typu pocałunki czy trzymanie się za ręce. Jednak teraz nie mogłam znieść smutnej miny Medriska.

– A co z tobą? – Zapytał już nie tak załamanym głosem, ale jego ręce dalej się trzęsły.

– Nic.

– Jak się trzymasz?

– Normalnie.

– No powiedz coś. Ile masz wpisów?

– Niewiele

– Ile?

– Tylko 14…

Popatrzył na mnie spode łba, lekko zirytowany.

– Po co aż tyle? Twoja rodzina ma ponad 8 krów, a ty sama zarabiasz przy lekach! Oszalałaś?! Nie możesz mieć tyle wpisowych! – W jego oczach znów pojawiły się łzy.

Dzisiejsze zachowanie Medriska było totalnym przeciwieństwem tego, jak zachowywał się na co dzień. Teraz tak łatwo go można zranić.

– Nie oszalałam. Muszę tyle mieć, bo na babcię nie wyrabiam.

– W sumie inni mają więcej. Są naprawdę nikłe szanse, że cię wylosują. Zresztą… – tu przerwał.

Pewnie chciał powiedzieć, że i tak bym sobie poradziła na arenie, ale oboje wiedzieliśmy że to nieprawda.

– Będzie dobrze, wiesz?

– Wiem. – A potem ponownie mnie objął.

Gdyby nie fakt, że czas nas gonił i trzeba szykować się na Dożynki, mogłabym tak stać cały dzień. Będąc ze sobą bity rok, jeszcze nigdy nie okazywaliśmy sobie tak uczuć.

Najgorsze było to, że czułam, iż to nasz ostatni uścisk, bo reszta może potoczyć się szybko. Czy się myliłam? 

Od autorki: I w końcu udało mi się coś naskrobać. Długo pisałam prolog, a i tak nie jest dokładnie, jak chciałam, ale nie ukrywam - podoba mi się.